ناتوان

یکی از چیزایی که همیشه خیلی آزارم داده، ناتوانی عجیبم برای کمکه. تو هر زمینه ای. ولی مسخره تر اینه که همیشه مذبوحانه تلاش میکنم به بهترین وجه ممکن هر طور از دستم برمیاد کمک کنم، تا جایی که و با روشی که به عقلم میرسه. ولی خب نمیدونم مشکل از کجاست، معمولا روشِ درستی نیست روشی که انتخاب میکنم و تهش ختم میشه به چرت گفتن و گند میخوره به همه چی. و وای، وای به وقتی که سعی میکنم گندکاریمو جمع کنم. افتضاح بزرگتری به بار میاد. :دی 

و خب این تلاشِ همیشگی و منجر به شکستم مختص به آدمای خاصی نیست. نمیخوام بگم که چه آدمی ام که چقدر به فکر دیگرانم و از این دست حرفا، چون نیستم. من کسی ام که اگه پای یه سری چیزا پیش بیاد خیلی راحت دیگرانو کنار میذارم. شاید نه در حالت عادی، و خب  مسلماً نه برای همه. (پس وحشت نکنید:دی ) ولی انگار یه جور وسواس بیمارگونه است. که هر جایی که میبینم خبریه میخوام یه کاری بکنم که خب، اوضاع بهتر بشه. حداقل به زعم خودم. با ربط و بی ربط به من. و این خیلی ابلهانه است، واقعاً.  

ولی بدترین موقع وقتیه که باید کمک کنم، این کار از نفس کشیدنم برام واجب تره، و بازم نمیتونم. وقتی که طرفم کسیه که اگه نتونم کمکش کنم، هیچی نیستم. من به چشم وظیفه بهش نگا نمیکنم، اصلا، ولی اگه از یه زاویه بهش نگا کنیم، وظیفه ی منه که کمک کنم. که تسکین باشم. اگر نتونم برای کسی که کل زندگیشو پای من گذاشته مایه ی آرامش باشم، اگه نتونم برای بهترین دوستام تسکین باشم، اگر برای کسی که به من امید داره هیچی نباشم، و لعنت، حتی هرگز برای خودمم یه دوستِ همراه نباشم، پس، 

برای چی زنده ام؟ 

پ.ن: یکی از ترسام داره دگردیسی میکنه. به شکل خزنده و ناراحت کننده ای. ترس از اینکه نمیشناسمش، داره تبدیل میشه به اینکه، حالا که فکر میکنم میشناسمش، چقدر ممکنه در اشتباه بوده باشم، و بدتر، خب الان به فرض شناختمش، الان چی میشه؟ حالا میخوام چیکار کنم؟الان دارم کار درستو میکنم؟ گمون نکنم. هرگز کار درست رو نکرده ام.

پ.ن2: شاید باید قبل از پست زدن بیشتر فکر کنم و وقتی احساساتم تو اوجن پست نزنم. ولی یه حسی بهم میگه بد نیست فکرای لحظه مو نگه دارم.

پ.ن3: گندش بزنن. :| در ضمن، مرگ بر جاش گروبان. البته کی دلش میاد؟ -_-